Herman van Veen zong ergens in 1983 het lied waarin de volgende tekst voorkwam:

Mijn leven is totaal ontwricht
ik voel me overboord gegooid
vandaag las ik dit nieuwsbericht:
“De bom.. valt.. nooit” Maar zal de bom echt niet vallen?
Wat moeten we dan met z’n allen?
Zolang een toekomst ons ontbrak
leefden wij dood op ons gemak

Met het nu uit zijn met die kater?
Moeten wij denken over later?
Ach, dat gezeur van “Het heeft geen zin”
daar trapt geen schoolmeester meer in

Nu keert men heel ons leven om
en brengt paniek in onze tent
Wij hielden zo van onze bom
we waren zo aan hem gewend

De tekst refereerde aan het feit dat Nederland jarenlang had geleefd met de mogelijke dreiging van een kernoorlog, maar dat begin tachtiger van de vorige eeuw de wetenschap postvatte dat er hoogstwaarschijnlijk nooit een kernoorlog zou uitbreken.

Eenzelfde gevoel bekroop mij toen ik vanochtend de volgende bericht las 

‘Nederland seculariseert niet!

Tot voor kort werd alom gesteld dat wij op weg zijn naar een areligieuze samenleving. Dat is volgens Joep de Hart een overdreven voorstelling van zaken. Nederlanders die op geen enkel moment enige affiniteit hebben met wat voor spirituele dimensie van het leven dan ook, zijn nog altijd net iets minder zeldzaam dan olifanten met een kunstgebit.

Religie verandert voortdurend van vorm. Misschien beleven wij nu een tijd dat de oude, kerkelijke vorm van religie aan het verdwijnen is en er zich nieuwe vormen aan het ontwikkelen zijn: meer individualistisch en maatschappelijk onzichtbaar, meer beleeft in informele groepjes, met een sterker accent op persoonlijke ervaring dan op dogma’s, voorschriften en eeuwenoude tradities.’

Aaah, we dachten toch allemaal dat Nederland (en misschien breder getrokken: de Westerse samenleving) steeds meer seculariseerde en dus dat ook het christendom minder present zou zijn in de maatschappij; nu moeten we afscheid van de secularisatie nemen, we waren zo aan haar gewend.

Er is een toekomst… en hoe vullen we die nou in?

Kortom, de hand aan de ploeg, niet achteromkijken naar wat achter ons ligt en wat alleen resulteert in kromme voren, maar vooruit kijken!